نترس

پسرک از مرد کمي مي‌ترسيد. مرد عجيب راه مي‌رفت. دو روز در ميان به سوپر مي‌آمد و غذاهاي آماده مي‌خريد. هميشه تنها بود. تنهاي تنها. خيلي اهل حرف زدن نبود. عصا داشت و سنگين راه مي‌رفت. شايد عصا بود که پسرک را مي‌ترساند. نه. عصا نبود. چيز ديگري بود. چيزي که پسر نمي‌توانست بفهمد.

روزي پسر مِن مِن کنان به مرد سلام کرد و گفت: "اگه سختتونه مي‌خواين من بارتونو براتون بيارم؟" مرد لبخند زد. "ممنونم. به اين پا عادت کردم." صداي مرد بم و دلنشين بود. او به نظر مهربان مي‌آمد. پسر جرأت پيدا کرد و پرسيد: "مگه چي شده؟" "مصنوعيه." پسر جا خورد. مرد خنديد: "نترس... يه کم قيافش بده ولي قابل تحمله."